Een dag op de filmset met Marie Vinck, een interview

Een dag op de filmset met Marie Vinck, een interview.

Elke ochtend vertrekken miljoenen mensen naar hun werk. Bedrijfspoorten zwaaien open, handelszaken laten hun kassa rinkelen, vaklui trekken hun ambacht op gang, ambtenaren openen hun dossiers en kantoren stromen vol. Wij zijn benieuwd naar wat er op de werkvloer gebeurt. Elk nummer pikken we er een boeiend beroep uit en gaan we een dag mee aan de slag. Aan de arbeid!

Marie Vinck: "Na al die rollen als vamp ben ik blij dat ik toch ook nog voor wat anders word gevraagd."

Hoe gaat het eraan toe op een filmset, meer bepaald wanneer de immer ravissante Marie Vinck er ronddartelt? We kregen het antwoord door een draaidag bij te wonen van Adem, een film die Hans Van Nuffel aan het maken is voor hetzelfde productiehuis dat ons Aanrijding in Moscou en Meisjes bracht. Adem komt later dit jaar in de zalen en gaat over jonge mucoviscidosepatiënten die een moeizame vriendschap onderhouden tijdens hun veelvuldige verblijven in het ziekenhuis.

Met Marie Vinck in de kleedkamer

Het document dat het leven op een filmset organisatorisch in goede banen moet leiden, heet de callsheet. Vandaag filmen we op locatie in het Jan Palfijnziekenhuis in Gent, en de callsheet telt vier pagina's. Het is een uiterst gedetailleerd document met daarop de weersverwachting, het overzicht van alle te draaien scènes, de gsm-nummers van de integrale crew, een hoop praktische rekwisietenrichtlijnen en de scèneplanning voor elk van de acteurs. Zo lezen we dat Marie Vinck om 8.45 uur door een chauffeur met de coole naam Zowie wordt opgepikt bij haar thuis in Antwerpen, om kwart voor tien bij de costumière wordt verwacht en om tien uur op de make-upstoel moet plaatsnemen. Wij glippen vol verwachting mee de kleedkamer binnen, want op de callsheet staat ook dat Marie Vinck vandaag 'mooi en sexy' moet worden geschminkt.

 Ken je je tekst voor vandaag al uit het hoofd, Marie?
Marie Vinck: Normaal gezien probeer ik in de make-upstoel in concentratie te geraken, tenzij een journalist me in de kleedkamer komt ambeteren zoals nu. (lacht) Nee, het gaat wel, ik heb niet zoveel tekst vandaag. Maar ik wil zeggen dat ik onderweg in de auto eigenlijk nog niet bezig was met mijn rol.

Kan je iets over je personage vertellen?
Marie Vinck: Ze heet Anneleen en ze heeft mucoviscidose, net als de andere hoofdpersonages. Ze is de vriendin van Xavier, gespeeld door Wouter Hendrickx. Mensen met muco weten dat ze hoogstwaarschijnlijk vroeg zullen sterven. De film gaat over welke keuzes je in zo'n geval maakt. Kies je voor een vol leven, of heb je eerder iets van: laat maar zitten, want 't is hier toch bijna gedaan. Anneleen is iemand die er wel voor wil gaan. Ze wil alles meegemaakt hebben voor ze sterft, inclusief kinderen en een gezin. Haar lief wil daar echter niet echt in meegaan, en dan beslist ze om op eigen kracht zwanger te worden en voor haar eigen leven te kiezen.

 Ben je met echte mucopatiënten gaan praten?
Marie Vinck: Eerst hebben we informatie gekregen van professoren en kinesisten. Daarna hebben we ook met patiënten zelf gesproken, in alle fases van de ziekte, dus ook met mensen die al terminaal waren. Dat was heel leerzaam, maar het gaf ook een dubbel gevoel. Het deed wel raar om in je achterhoofd te houden dat je die mensen moest gaan 'naspelen'.

 Moet je fysiek acteren? Anders ademen of zo?
MMarie Vinck: Als de ziekte ver gevorderd is, kan een mucopatiënt zelfs niet meer zelfstandig ademen. Als ze het wel nog kunnen, dan moeten ze om de paar woorden naar adem snakken. Maar dat geldt niet voor mijn personage. Anneleen heeft de ziekte in een lichte vorm, dus voor mij is fysiek acteren niet zo relevant. Wat niet wil zeggen dat ik het niet nodig vond om dat allemaal te weten.

Het meisje van de make-up moet de lippen van Marie Vinck kleuren, dus we pauzeren even. We bladeren nog eens door de callsheet en merken dat vandaag uitsluitend scènes in de ziekenhuisgang worden gedraaid. We steken even onze kop door de deur. Het is razend druk op de gang: 37 crewleden, 4 acteurs en 15 figuranten proberen niet op elkaars tenen te trappen. Wouter Hendrickx en Stef Aerts zijn hun scènes al aan het repeteren.

We zijn hier in een echt ziekenhuis. Vind je dat inspirerender dan filmen in een studio?
Marie Vinck: Een studio heeft natuurlijk ook zijn voordelen, maar ik hou vooral van echte locaties, omdat je dan daglicht hebt. In een studio zit je de hele dag in een grote bunker waar je geen daglicht ziet, en dat vind ik niet tof. Dat je op locatie de dingen minder onder controle hebt, vind ik juist echt en spannend.

Wordt het niet saai als je scènes tien keer opnieuw moet spelen?
Marie Vinck: Er zijn altijd saaie momenten op een set, maar dat los ik op door een goed boek mee te brengen. Ik vind het nooit echt erg om te moeten wachten. Maar je hebt gelijk dat het soms wel moeilijk is om in concentratie te blijven als een scène telkens opnieuw moet worden herhaald, wat hier wel gebeurt. Zeker bij moeilijke of emotionele scènes. Maar goed, dat hoort er nu eenmaal bij.

Erger dan tijdens de opnames van Loft, toen je dagenlang als lijk na een naaktscène op een bed moest liggen in een plas bloed, kan het natuurlijk niet meer worden.
Marie Vinck: Dat was het toppunt van geduld oefenen op de set, dat klopt. Gelukkig had ik toen mijn iPod. Ik lag in een ongemakkelijke positie, met al dat nepbloed, en ik was vastgebonden. Ik was helemaal afhankelijk van anderen om van dat bed te geraken, want dan moest ik telkens opnieuw losgemaakt worden. Dat is erg, als je zelf niet kunt beslissen dat het even genoeg is geweest.

De make-upsessie vordert en Marie Vinck verandert steeds meer in Anneleen. Straks moet ze scènes 11A en 11B spelen (zelf heeft Marie trouwens ook een nummer: ze staat geboekt als castmember 9a), maar we hebben nog even de tijd voor een paar laatste vragen.

Je hebt gezegd dat je je personage in De Rodenburgs leuk vindt omdat Claire dingen zegt en doet die je zelf niet durft. Is dat de essentie van acteren, jezelf overstijgen?
Marie Vinck: De essentie zou ik het niet noemen, maar het is alleszins een heel leuk voordeel. Ik mag verschillende levens leven, want op het moment dat ik ze speel, beleef ik ze echt. Acteren is voor mij niet nabootsen. Op het moment zelf word ik mijn personages.

 Ha ja? Kun je jezelf dan volledig wegcijferen?
Marie Vinck: Nee, je gebruikt jezelf. Maar het gevoel dat je speelt, is op dat moment echt. Als ik in een rol verdrietig moet zijn, kan ik in mijn hoofd niet vrolijk zijn. Dan moet ik even echt triest zijn.

 Is dat niet emotioneel belastend?
Marie Vinck: (haalt haar schouders op) Ik kan dat precies nogal makkelijk aan- en uitzetten.

 Je rollen in Loft en De Rodenburgs hebben je wel opgezadeld met het imago van een sexy vamp.
Marie Vinck: Weet je, het feit dat dat zo is, vind ik minder ambetant dan het feit dat mensen me er heel de tijd over aanspreken. Ik ben blij dat ik ook nog andere dingen kan spelen naast naaktrollen, zoals nu de rol van Anneleen in Adem. Wat niet wil zeggen dat ik die 'vamp' en bikini rollen zoals jij ze noemt niet leuk vond om te doen, maar ik ben blij dat ik ook nog voor andere dingen wordt gevraagd.

Bij je eerste grote filmrol, zes jaar geleden in De Kus, studeerde je nog aan de universiteit en wist je nog niet zeker of je wel actrice wou worden.
Marie Vinck: Dat is ondertussen veranderd. Die keuze heb ik nu wel bewust gemaakt. Ik heb mezelf verplicht toe te geven dat dit het is wat ik wil doen, en ondertussen stel ik me daar op geen enkel moment nog vragen bij. Ik ben dolgelukkig met mijn job als actrice.

We verlaten de kleedkamer en trekken ons discreet terug achter de camera's. Marie Vinck wordt Anneleen en speelt haar scènes onder het alziend oog van Hans Van Nuffel. Een laatste blik op de callsheet leert ons dat Zowie haar terug naar Antwerpen zal rijden. Wanneer? Na de 'wrap'. Van een dag aan de slag op een filmset weet je wel wanneer-ie begint, maar nooit wanneer-ie eindigt. Wordt vervolgd in de cinema.